I prevodioci imaju svog sveca. To je praznik Svetog Jeronima, a obeležava se 30. septembra. Ovaj svetac nije slučajno odabran. Sveti Jeronim se navodi kao prvi prevodilac Biblije na engleskom govornom području.
Pokrovitelj Međunarodnog dana prevodilaca je Međunarodna federacija prevodialca, a ovaj dan je prvi put obeležen 1953. godine.
Međunarodni dan prevodilaca i prevođenja je godišnja prilika za prevodioce, sudske tumače, profesore, izdavače, studente, bibliotekare, recenzente i blogere da se okupe, razgovaraju i povežu, uspostave nove kontakte, razmene iskustva, diskutuju o sadašnjim i budućim izazovima, slave uspehe i raspravljaju o važnim pitanjima i događajima unutar sektora za prevođenje i pružanje prevodilačkih usluga.
Na Međunarodnom danu prevođenja održava se jednodnevni program koji uključuje višejezičnost, seminare o piscima van engleskog govornog područja, alternativne načine za objavljivanje ili stanje prevoda u visokom obrazovanju.
Najprevođeniji pisci van engleskog govornog područja
Migel de Servantes bio je španski pisac, koji je, slučajnost ili ne, umro istog dana i godine kada i jedan od najvećih engleskih autora, Vilijam Šekspir. Servantes je, međutim, postao besmrtan zahvaljujući svojoj priči koja prati putovanje starog viteza, Don Kihota iz La Manče.
Ovaj roman je fascinantan i komičan, a junak ovog romana je sinonim za idealizam. Roman je objavljen u dva dela između 1605. i 1615. Godine i često se navodi kao „prvi moderni roman“.
Francuz Gistav Flober verovatno je najpoznatiji po svom prvom romanu „Gospođa Bovari“. Ovaj roman je priča o Emi Bovari, doktorovoj ženi, ali i preljubnici u ruralnoj Francuskoj.
Po rečima Floberovog prevodioca, Lidije Dejvis, ovaj roman je veoma pažljivo napisan, a po njenim rečima, pisac je verovatno provodio i po 12 sati za svojim stolom, pišući svake nedelje samo po jednu stranicu. „Gospođa Bovari“ je takođe priznata kao jedan od prvih primera literarnog realizma, gde pisci pokušavaju da pokažu neobičnost života.
Jedan od najprevođenijih nemačkih književnika svih vremena je Bertold Breht, dramatičar i pesnik.
Međutim, njegov rad se smatra komplikovanim za prevođenje zbog složenih teorija o pozorištu i njegovom naglasku na politiku. Mnoge njegove predstave su bile napisane zajedno sa Margarete Štefin, a one su trajne.
Kao najzvučnije ime izdvaja se „Majka hrabrost“, antiratna politička drama i jedna od najizvođenijih drama u 20. veku.
Italo Kalvino je jedan od najpoznatijih italijanskih pisaca. Napisao je eseje, kratke priče, novele i romane, a skupljao je i italijanske narodne pesme sa raznih dijalekatskih područja.
Njegov repertoar kreće se od Kozmokomiksa, zbirke naučno-fantastičnih priča, u kojoj se govori o nevidljivim gradovima, mešavini istorije i fantazije, pri čemu putnik Marko Polo razgovara s mongolskim vladarem Kublaj-kanom.
Jedna stvar je jako bitna u čitanju ne samo ovih, već svih pisaca koji pišu na stranom jeziku – čitajući njih, ocenjuje se, pre svega, prevodilac tog dela. Izvorna lepota jezika može da se spozna tek čitanjem originala, na jeziku, na kom je delo napisano.
Na to se nadovezuje misao bivšeg jugoslovenskog glumca i prevodioca, Eugena Verbera da je najvažniji zadatak prevodioca, samim tim i prevodilačke agencije da prenesu misao koja je izražena u izvornom štivu, jer je prevođenje jedna od najopasnijih kritika ljudske misli.